අමාවක වෙමි අහසෙ සරනා...
ආල වඩමින් කාලෙ ගෙවනා..
මහද ගත් රූ සිතින් පතනා...
ඇයයි සදවත.. මපෙම් කරනා..
ගගනෙ දිදුලන තාරකාගෙන්..
අසා දැනගති ඔබේ රුව ගැන..
එහිදි මා සිතෙ ජනිත ආලය..
දිනෙන් දින එක ලෙසින් වැඩිවිය..
කෙමෙන් කෙම දින සතක් ගතවිය..
ඔබේ රුව හදෙ මැවෙන්නට විය...
වැලද මා ගත සනසවාලන...
පෙරුම් පිරු ඒ මොහොත ලංවිය...
සිහිල් පවනක් ගතේ දැවටින...
ඈත ඉම රශ්මියක් දිස්වින...
අහෝ !!! එහි පුදුමයක් සිදුවිය..
දෙනෙත් බොදවී.. ගත මිලින විය...
අසුරු සැනයෙන් මා අදිසි විය...
උනේ කිමදැයි මට පසක් විය...
ලොවේ ධර්මය සදා නියතය...
ඇගේ අභිමන.. මගේ නික්මිම..
සොබාදහමට එරෙහි වන්නට...
නොහැක අපහට සදා කිසි දින...
කිමද සොදුරිය ලොවේ සැම දින...
අමාවක ලග නොමැත සදවත...
පෝස්ට් එක කොහොමද ?
No comments:
Post a Comment
ඔයාට මේක ගැන මොනවද හිතුනේ කියලා වෙලා තියෙනව නම් ලියලා යන්න.. :)